Մի՛ եղեք այդքան թույլ, որպիսի դիմացինը լինի այդքան ուժեղ

«Էն հասարակ վարունկի թուփն ինչ է. հայտնի է, որ եթե նա էլ ոտի տակ է ընկնում՝ էլ նրա պտուղը չի ուտվում, էնքան է դառնանում։
Նրա համար էլ ձեզ թույլ չեն տալ, որ նրա թուփը ոտի տակով անեք։ Էնպես դառնանում ու դաժանանում է և մարդը, նրա հոգին, սիրտը, միտքը, ու ներքին դառնությունը դուրս է տալի, հայտնվում է և՛ աչքերում, և՛ դեմքին, և՛ խոսքերում, և՛ գործերում, ամեն տեղ, ամեն ասպարեզում, ու ամբողջ կյանքը դարձնում է դառն ու դաժան։
Եվ էս տեսակ կյանքը կունենա, այո՛, շատ բան, և՛ «հառաջադիմություն», և՛ «կուլտուրա», և՛ «մամուլ», և՛ «գրականություն», և՛ «դպրոց», և՛ «բարեգործություն», բայց էդ բոլորը ներսից ճիճվի կերած պտուղի նման են, և տառապում են հիմնական պակասություններով, մի ընդհանուր ցավով, որի ճարը դրսից անել չի կարելի:»
Սա Հովհաննես Թումանյանի  <<Դառնացած ժողովուրդ>> հոդվածից մի հատված է:Մինչ ներկայացնեմ , թե ինչու եմ ընտրել այս հատվածը պատմեմ, մի փոքր այս հոդվածի մասին:Իմ կարծիքով, ամբողջ հոդվածը թուլության մասին է:Մարդկային թուլության և նախանձի:Մարդիկ նախանձում են միմյանց, փոխարենը իրար լավություն անեն և ուրախանան իրենց և ուրիշների հաջողություններով:Բայց մարդիկ թույլ են գտնվում և ուղղակի իրենց թուլությունը ցույց են տալիս նախանձի միջոցով:Ինչու…Կարելի է չէ, ձգտել լավին և լինել լավը ամունուրեք, այլ  ոչ թե նախանձել:Մի՛եղեք այդքան թույլ, որպիսի դիմացինը լինի այդքան ուժեղ:Մարդիկ նախանձում են, որովհետև գիտեն, որ իրենցից լավ մարդիկ կան, իրենցից ուժեղները կան:Նախանձում են այն մարդիկ, ովքեր չունեն սեփական կյանքը և չունեն իրենց սեփական կարծիքը:

Ինչու ընտրեցի այս հատվածը մեկնաբանելու համար, քանի որ հենց այս մասում է ներկայացվում նախանձը և օրինակը շատ պարզ է բերված «Նրա համար էլ ձեզ թույլ չեն տալ, որ նրա թուփը ոտի տակով անեք։ Էնպես դառնանում ու դաժանանում է և մարդը, նրա հոգին, սիրտը, միտքը, ու ներքին դառնությունը դուրս է տալի, հայտնվում է և՛ աչքերում, և՛ դեմքին, և՛ խոսքերում, և՛ գործերում, ամեն տեղ, ամեն ասպարեզում, ու ամբողջ կյանքը դարձնում է դառն ու դաժան։»Ինչքան էլ մարդ ցանկանա թաքցնել իր նախանձը, մեկ է աչքերից կամ հենց խոսքերից  հասկացվում է, որ նա նախանձում է և հենց այդ նախանձն է փչացնում մարդու կյանքը դարձնելով այն անիմաստ:Ինչու լինել թույլ, եթե կարելի է լինել ուժեղ և առաջ անցնել բոլորին դրական մտքերով և ճիշտ խոսքերով:Չիշտ եմ չէ, մարդ կարող է առաջ գնալ ուղղակի իրեն համարելով ուժեղ բոոր այն մարդկանցից ովքեր ինրենց երևակայում են ուժեղ` այն ինչ նրանք  նախանձով և ուրիշի կյանքով են ապրում:Մի նախանձեք միմյանց ,եղեք դրական եղեք ուրախ և միգուցե մի օր նախանձը վերանա:
Մի՛եղեք այդքան թույլ, որպիսի դիմացինը լինի այդքան ուժեղ: